.png "English"){kind=small}
Αν δε μου῾δινες την ποίηση, Κύριε,
δε θἄχα τίποτα για να ζήσω.
Αυτά τα χωράφια δε θἆταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα ευτύχησα νἄχω μηλιές,
να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,
να γιομίσουν οἱ φούχτες μου ήλιο,
η έρημός μου λαό,
τα περιβόλια μου αηδόνια.
Λοιπόν; Πως σου φαίνονται; Είδες
τα στάχυα μου, Κύριε; Είδες τ᾿ ἀμπέλια μου;
Είδες τι όμορφα που πέφτει τὸ φως
στις γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι έχω ακόμη καιρό!
Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε.
Μ᾿ άνασκάφτει ὁ πόνος μου κι᾿ ο κλήρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σαν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.
Όμως,δεν ξοδεύω τον ήλιο σου άδικα.
Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ᾿ ό,τι μου δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.
Γιατί θάρθει το βράδι μου. Γιατί φτάνει όπου νά ναι
το βράδι μου, Κύριε, και πρέπει
νἄχω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιά
για τους τσοπάνηδες της αγάπης.
